میدانیم که روابط اجتماعی سالم میان دختر و پسر موجب رشد و تعالی فرهنگی و تقویت بنیان های عقیدتی و فکری نوجوانان و جوانان وبالاخره رشد و ترقی همه جانبه جامعه می باشد

ولی اگر این روابط از نوع بی برنامه ، خام و رشد نایافته امروزی باشد زیان هایش برای جامعه و خانواده و بنیان های اعتقادی جامعه همان است که می بینید!

منظور از رابطه سالم رابطه ای فارغ از احساسات و تمایلات عاشقانه و جنسی و تسلط مابانه و فقط بعنوان دو انسان عاقل و بالغ که در زندگی اجتماعی مجبور به ارتباط سالم و اخلاقی با محترم شمردن اصول و عقاید دینی و مذهبی و اخلاقی مورد قبول جامعه خودشان می باشند

اما اگر این روابط سالم نباشد دختران هستند که بیشترین آسیب را متحمل میشوند

اولین و مهم‌ترین ضربه و آسیبی که روابط دوستی بر دختران وارد می‌آورد، حس مورد سود استفاده قرار گرفتن، دروغ شنیدن و به بازی گرفته شدن احساساتشان است. پسران همواره با وعده ازدواج رابطه با دختران را شروع می‌کنند و پس از اینکه به هدفشان رسیدند، دختر را به حال خود رها می‌کنند

دختر که به هیچ وجه انتظار این دروغ و سوء استفاده را نداشت نسبت به همه مردها و ادعاهایشان، بی اعتماد می‌شود و حتی در زندگی آینده‌اش نیز نمی‌تواند همسرش را باور کند و فکر می‌کند همسرش هم در صدد فریب او است.

ضربه دیگری که دختران در این روابط متحمل می‌شوند این است که به عنوان مثال دختری با صداقت وارد دانشگاه یا محیط کار می‌شود اما استاد دانشگاه یا رئیس شرکتی که او در کسوت پدر اوست و دختر به او به دیده یک پدر می‌نگرد، به او پیشنهاد برقراری رابطه می‌دهد ودر اینجاست که دچار بهت عظیمی می‌شود و می‌بیند حتی کسی که به او اعتماد کامل داشت، تنها به دیده جنسی به او می‌نگریسته و این خلاء بزرگی در دختر ایجاد می‌کند

رفتارها و روابط دختر و پسر باید در چارچوب عرف و فرهنگ عمومی و خانوادگی باشد تا آسیب نرسانند.

 البته عرف و فرهنگ میان نقاط مختلف کشور متفاوت است مثلاً مسئله‌ای که در تهران هنجار است در یک شهرستان نابهنجار است و به بالعکس. از سوی دیگر نگرش و هنجارهای خانوادگی نیز در این میان بسیار مهم است به عنوان مثال در آمار سازمان ملی جوانان آمده است که در حال حاضر

 30 درصد از دختران در شهرتهران به صورت مجردی زندگی می‌کنند، موضوع زندگی مجردی دختران الآن هنجار نیست و آسیب است اما 35 سال بعد، دیگر این موضوع نابهنجار نیست. سن ازدواج هم بدین گونه است در خانواده و فرهنگی سن ازدواج 16 سال است ولی در خانواده و فرهنگ دیگر بالای 25 و 30 سال و این مقولات نسبی و بر اساس نگرش‌ها و آداب است. در کل اگر دختران می‌خواهند در روابطشان از آسیب دور بمانند باید سعی کنند مطابق عرف و هنجار محیطی و خانوادگی‌شان رفتار کنند

در جامعه ما حتی اگر صیغه که شکل قانونی و شرعی این رابطه است، انجام بپذیرد، از سوی عرف و فرهنگ عمومی جامعه مورد پذیرش واقع نمی‌شود.

اگر دختری یک ماه عقد موقت یا دائم باشد حتی اگر بکارت او هم باقی باشد ، دیگر هیچ پسری حاضر به ازدواج با او نمی‌شود و این قانون عقد موقت در حالی در کشور وجود دارد که عرف و فرهنگ اجتماع این موضوع را نمی‌پذیرد. در این میان باید گفت قانون آن چیزی نیست که بر روی کاغذ نوشته شده است، بلکه چیزی است که مردم آن را قبول می‌کنند و وجود چنین قانون‌هایی جز آسیب زایی برای زنان پیامد دیگری را به دنبال ندارد. باید از قانون گذار که قانون عقد موقت را تصویب کرده است پرسید که آیا حاضر است دختر خودش را به عقد موقت مردی در بیاورد؟

 برای نجات زنان از آسیب‌های روابط جنسی و عرف آزار دهنده باید در اجتماع تغییرات فرهنگی ایجاد کرد و این موضوع مستلزم زمانی در حدود 2 نسل است.  

اجتماع ما باید چه شرایطی فراهم کند تا این دوستی‌ها و روابط موقتی کاهش یابد؟

 فراهم سازی زمینه‌های، فعالیتی، فکری، امکانات رفاهی و......

یکی از بزرگ‌ترین مشکلات ما این است که پدیده‌هایی که با فرهنگ و قانون کشور مطابقت ندارند، وارد کرده‌ایم و این موضوع باعث ایجاد آسیب‌های شدید می‌شود. به عنوان مثال در اتوبوس زن و مرد را از هم جدا کرده‌ایم، اما در مینی بوس و ون و تاکسی زن و مرد مختلط می‌نشینند. در مدرسه و دانشگاه دختر و پسر را جدا می‌کنند اما در محیط‌های کار و سایر محیط‌های اجتماعی اختلاط وجود دارد.

یکی دیگر از مسایلی که می تواند ایجاد مشکل نماید ؛انفجار خانه‌های 50 و 60 متری در شهرها است. این خانه‌ها باعث می‌شود که با بزرگ شدن فرزندان دیگر جایی برای آن‌ها در خانه نباشد و مجبور شوند به سمت خانه‌های مجردی کشیده شوند. از سوی دیگر ماهواره‌ها را جمع می‌کنیم در حالی که اینترنت آزاد و در دسترس عموم است و خود دولت هم اینترنت پر سرعت را گسترش می‌دهد در حالی که هنوز فرهنگ استفاده صحیح از اینترنت به وجود نیامده است.

مشکل دیگر برخوردهایی است که به دلیل حجاب و یا با هم بودن دختر و پسر در خیابان‌ها و معابر عمومی با آن‌ها می‌شود و باعث می‌شود که دختر و پسر از با هم بودن در خیابان‌ها و محیط‌های عمومی اجتناب کنند و متأسفانه برخی از آن‌ها به سمت محیط‌هایی در اصطلاح به نام خانه‌های امن پناه بیاورند و دوستی‌هایی که در خیابان می‌توانست سطحی باشد، با حضور دختر و پسر در خانه معلوم نیست به کجاها  بیانجامد...

مسئولان دولتی باید نگرش‌ها و روش‌ها را در خصوص جوانان تغییر دهند و بدانند با تکرار روش‌های امروزی به نتیجه‌ای نخواهند رسید .